ANG PASAWAY NA PALAKA

ANG PASAWAY NA PALAKA

May mag-inang palaka na naninirahan sa isang malaking sapa. Ang anak na palaka ay sutil at wala nang ginawa kung ‘di ang magpasaway sa kanyang ina, siya ay mabigat na pasanin ng kanyang ina at madalas, sanhi ng kahihiyan nito.

Kapag sinabi ng kanyang ina na maglaro siya sa tabi ng burol, maglalaro siya sa dalampasigan. Kapag naman sinabing pumunta siya sa mga kapit-bahay sa itaas, magtutungo ito sa ibaba. Anuman ang sabihin ng kanyang ina ay gagawin niya ang kabaligtaran nito.

“Ano kaya ang gagawin ko sa batang iyon?” bulong niya sa kanyang sarili. “Bakit hindi siya maging tulad ng ibang mga batang laging sumusunod sa mga ipinag-uutos sa kanila. Sila ay mabubuti at magagalang. Hindi ko alam kung ano ang mangyayari sa kanya, kapag magpapatuloy siyang ganito. Kailangan kong maituwid ang mga baluktot niyang pag-uugali.” Buntong hininga ng nanay na palaka.

“Ha!ha!ha!” halakhak ng batang palaka. “Ssssshh! Sermon...sermon. hindi ninyo kailangang mag-alala para sa akin. Ayos lang ako nang ganito.

“Ganoon ba?” wika ni inang palaka. “Bakit hindi ka makakokak nang wasto? Ni hindi mo alam lumikha ng tunog na tulad ng isang palaka. Hayaan mong turuan kita. “ huminga ng malalim si inang palaka nang may ngiti sa kanyang mga labi at buong lakas na bumigkas ng kokak! Kokak! “Sige, subukin mo.”
Ngumisi nang todo ang batang palaka at huminga rin nang malalim. Buong lakas niyang isinigaw ang kakok! Kakok!

“Pasaway! Sutil kang bata ka! Papatayin mo talaga ako!” sigaw ni inang palaka. Makinig ka sa akin kung alam mo kung ano ang makabubuti sa iyo. Ngayon...”

Kakok! Kakok! Pang-aasar na wika ng batang palaka habang tumatalon papalayo, araw-araw ay walang sawang pinagsasabihan ni inang palaka ang kanyang anak. Subalit patuloy siyang sinusuway nito. Kung ano ang iniuutos ng ina ay ang kabaligtaran pa rin ang ginagawa ng anak. Siya ay lubos na nag-alala at nababahala kaya nagkasakit. Sa kabila nito patuloy sa baluktot na gawain ang kanyang anak.

Isang araw ay tinawag niya ang kanyang anak habang nakahiga sa kama. “Anak” wika niya, “sa tingin ko’y di na ako magtatagal pa. Kapag namatay ako, huwag mo akong ilibing sa bundok, ilibing mo ako sa tabi ng sapa. Nasabi niya ito dahil alam niyang gagawin ng kanyang anak ang kabaligtaran ng kanyang sinabi.

Lumipas ang ilang araw namatay na si inang palaka. Umiyak nang umiyak ang batang palaka. “O, kawawang ina ko. Labis siyang nag-alala sa pagiging pasaway ko. Bakit hindi ko siya pinakinggan” sumbat niya sa kanyang sarili. “Ngayon, wala na siya. Pinatay ko siya. Pinatay ko.”

Simula noon, ang mga berdeng palaka ay nag-iingay ng koka! Kokak! Kapag umuulan. Ito rin ang dahilan kapag ang isang Korean ay gumagawa ng kabaligtaran ng dapat niyang gawin ay tinatawag na Cheong Kaeguli, palakang puno.